Sadece geçtiğimiz ay ve bu ayın ilk 10 gününde ‘Maraşlı’, ‘Arka Sokaklar’, ‘Emanet’, ‘Gönül Dağı’, ‘Yasak Elma’, ‘Alev Alev’, ‘Kardeşim’ ve ‘Ramo’ benim gördüklerim, koronaya yakalananlar.
Bu sayı daha da artacak. Setlere mecburen ara veriliyor, çekimler duruyor. Ne kadar tedbir olursa olsun sonuçta dizi çekiliyor. Peki ne olacak? “Bitti, herkes evine” desen kameraman; “Kiram var”, ışıkçı; “Kredi borcum var” gerçeği ile karşı karşıya.
Star oyuncular ‘tuzu kuru dayanır’ diyebiliyorlar mı? Bilemem. Çünkü Oyuncular Sendikası açıkladı; “Tüm sektörün yüzde 5’i bu kategoride. Oyuncuların büyük bölümü günlük yevmiyeler ile kelepçe sözleşmeler ve sosyal güvenceden yoksun çalışmaktadır” diye. Esnaf ne ise, oyuncu da o. Tiyatro, sinema, televizyon eğlence aracıdır. Onun için ‘emekçi’, ‘sömürü’ gibi kavramlar hemen bu sektörlerde sözlükten çıkarılır toplum nezninde. ‘Daha esnafa para veremiyoruz size sıra ne zaman gelir bilinmez’ durumu vardır. Setlere ara versen bir türlü, vermesen bir türlü. Yukarıdan bir emir ile “Herkes evine” olursa, bu sektör için önce alarm zilleri çalar, sonra gerçekten bir bilinmezin içinde yuvarlanma. Her diziyi ziyaret ediyor bu salgın artık.
Peki yardım?
Keyifsiz bir sözcük. Pek sevilmiyor, telaffuz edilmesi sıkıntılı. Bu köşede yazdım geçtiğimiz nisan ayında; ‘İspanyol Hükümeti’nin ‘yardım paketinde’ özel televizyon kanallarına 15 milyon euro yardım yazıyor’ diye.
Yine yazmışım ‘İngiltere’de hükümet, sanatçılara geniş kapsamda 1.2 milyar pound yardım yapmış. Haberlerde vardı, not almışım’ diye... Liste uzar gider. Zaten sözü edilen paralar, o ülke halkının verdiği vergiler ile oluşmaktadır. Böylesi yüzyılda bir gelen felakette, kendisine (yani ülke çalışanına) yaşamını olabildiğince az sorunla atlatması için verilir. Peki bizde? Biz kitlendik. Dizi sektörü de bu tablonun dışında değil. Diziler hayatımızın tabii ki ilk sırasında değil. Ama onu yaratanlar da, köşe başındaki esnaf kadar tedirgin gelecekten. Büyük bölümü tam da ‘kredi borcu, elektrik, su, doğalgaz, çocuk’ listesinde yer almaktadır.