One Love ‘Sevişgenleri’

- Bu yaz şu ana kadar konserlere ne damga vurdu diye biri soracak olsa, yanıtım ses yasağı olurdu. Festival alanları şehrin bu kadar içinde oldukça bu yasaklar devam eder. Eskiden şehir dışında yapılan bu tip etkinliklerin yakına gelmesinin bedelini ödüyoruz resmen. Ses yoksa festival de yok arkadaş... İster inan ister inanma, durum bu...
- Festivalde izleyebildiğim kadarıyla en iyi konserler Wild Beasts ve The Ting Tings’di. Tüm festivalin en iyi konseri ödülü de galiba aynı gruba gidiyor. Normalde bir festivalde pazar gecesi assolist olacak grup değil pek. Ama konser çok iyiydi.

Bextor’dan frikik şov
- SophIe Ellis-Bextor’ın bu kadar hayranı olduğunu bilmiyordum, kendisi bile şaşırdı. Bextor’ın mini elbisesi o dönüp zıpladıkça milletin aklı çıktı. Bağıranlardan kaçı gerçek hayran, kaçı frikikçi tam bilemedim. Bu arada “şok şok şok frikik oldu mu? Az sonra...”
- The Whitest Boy Alive yaptığım anketler sonucunda cumartesi gününün en iyi konseri seçildi. Bu konseri kaçırdığım için kendimi affetmiyorum. Aynı gece Groove Armada ise benim favori grubumdu. Sahne önünde kan ter içinde zıplamamıştım ne zamandır kimse için. Bayılıyorum bu adamlara, ama şunu da söylemem lazım, konser iyi değildi. Ses kötüydü, şarkı seçimi daha iyi olabilirdi. Benim gibi daha büyük bir şov bekleyenler biraz hayal kırıklığına uğradı sanki. Ama coştuk mu coştuk neticede...
- Fıscherspooner konserinde ön sıralar yer yer bir tür ‘gay parade’ gibiydi. Gay’lerimiz bu grubun şahane performansını kaçırmadı yani magazin ağazıyla. Bir ara sahneye şarkıları söylemek üzere bir kız arandı. Adının Eylül olduğunu söyleyen bir Fischerspooner hayranı çıktı sahneye şarkıları çatır çatır söyledi valla. Bravo...
- Pazar günü ortalığı silip süpüren sağanak, ortamı çamuruyla meşhur İngiliz festivallerine çevirdi. Durum o kadar kötü değildi gerçi, insanlar ıslandı ama sefalet yoktu. Çöp torbasından yağmurluk başarılı bir tasarımdı. Sokak modası diye buna derim...
-Festival sevişgenleri yine festival alanındaydı. ‘Festival sevişgeni’ birbirleriyle öpüşüp koklaşmaktan konser izleyemeyen tiplere deniyor. Metin Üstündağ olsaydı da yazsaydı... Ama ne gam, festivalde herkes kafasına göre takılmalı zaten. Sevişgenler de mozayiğimizin bir parçası. Bu arada Groove Armada’da omuzda konser izleyen, sonra da gaza gelip tişörtünü çıkaran kız, sutyenli de olsan şahanesin. Diğer kızlarımızın senden öğreneceği çok şey var. Daha fazla ‘konserde tişört çıkaran kız’, daha güzel bir dünya...

Kadınlar tuvaleti eziyeti
- SophIe Ellis-Bextor kendi etrafında döndükçe mini elbisenin havalanması kalabalıkta heyecan yarattı (üçüncü maddeden devam...). Ve neticede ön sıradakiler frikikli bir konser izledi. Hani merak edersiniz diye...
- SantralistaNbul’un ana sahnenin tam ters tarafındaki ucunda yer alan sahnenin önü tabiri caizse tam sosyete mekanıydı. Genel kalabalıktan uzak olan bu alanda bir çeşit ‘garden party’ havası hakimdi. Seviyeli takılmak isteyen buraya gitti. Festivalde tuvalet kuyruğundan falan şikayet etme eğilimindeki arkadaşlarıma bu manzarayı gösterdim ve yurtdışında gittiğim festivallerde tanık olduğum sefaleti anlatmaya çalıştım. Neticede burada ağaç dibine işeyen kadın, el arabası içinde arkadaşlarının çekerek çadırına götürdüğü sarhoş adam, saçları çamurdan lüle olmuş tipler, tuvaletlerden yükselen muhteşem keskinlikteki kokular yoktu. Ama Haliç’in bildik geleneksel kokusu zaman zaman hakim oldu ortama...
- Kadınlarımızın tuvaleti bayağı eziyetmiş, “bunu yaz muhakkak” dediler. Alın yazıyorum ama ben her iki günde de bir sorun yaşamadım doğrusu. “O kadar da zora gelemeyen evden seyretsin, Dream TV veriyor bu tip konserleri...” diyeceğim kızacaksınız...

Festival ‘sevgi’ ödülü sevişgenlere
- Tünel candır. Dolmabahçe’den giriyorsun tünele, Alibeyköy’den çıkıyorsun. Tünel şahane olmuş. Festivale gidiş gelişte tünel önemli rol oynadı. Yapanların eline sağlık.
- Kadın erkek ayrımı yapmadan festivalin genel ünformasının Converse ayakkabı, şort/mini elbise ve Ray-Ban Wayfarer gözlük olduğunu söyleyebilirim. Pazar, yağmuru haber alanlar plastik çizmeleri ekledi bu kreasyona.
- Bir festival sadece festival değildir. Müzik falan da bir yere kadar. Esas hikaye insanın hayatı gözlerinin önünden film şeridi gibi geçmesi, yani tanıdık görmek. Eski sevgiliden hatırlamadığın çocukluk arkadaşına herkes çıkabilir... Tanıdıklara selam verme ve onlarla ilgili anılarınızı tazeleme seansları insanı hafif yoruyor. Bazı tanıdıkları da tanıyamama gibi (tanıyamadık) bir durum var. Bu herkesin başına geliyor ama kimse bunu çaktırmamaya çaışıyor. Ancak selam verdiğiniz birinin sizi gerçekten tanıyıp tanımadığını hemen anlayabilirsiniz. Anahtar davranış: Aşırı ilgi ve aşırı sevinme... Bu noktada karşınızdakinin kim olduğunuza dair en ufak bir fikri olmadığından emin olabilirsiniz.
- Efes Pilsen One Love Festival, 10 yıldır yapılıyor, seneye yapılmayabilir zira Tütün ve Alkol Denetleme Kurulu içki firmalarının sponsorluklarını bitirecek bir yönetmelik hazırladı. AB standardı diye sunulan bu yönetmeliğin AB ile ilgisi yok. Avrupa’da içki firmaları festivallere, turnelere, müzik etkinliklerine ve sosyal projelere sponsor olabiliyor ismiyle. Yani bunu kamuoyuna Avrupalılık diye yutturmaya çalışıyorlar. Haberiniz olsun.
- Eğer Efes Pilsen bir gün One Love’ı yapamayacaksa önerim Ray-Ban Wayfarer One Love Festival’ın yapılması. Bu kadar fazla Ray-Ban bir arada görmedim. Ben de modaya uydum, ama benimki çakmaydı.