Nursel Ergin'in gözyaşları! 'Annemi hiç tanımadım, hep çok eksik kaldım'

Bunu ilk defa bu kadar açık anlatmış olayım, 'Bana ne oldu?' diye. Annem ve babam ayrılmışlar; ben bir, abim ise iki yaşında. Annem bizi almaya çalışmış ama anne tarafı istememiş. Bu sefer annem geri dönmüş, bu kez de baba tarafım annemi istememiş. Bizi bir sürü kişi istemesine rağmen babam bizi alıp, yuvaya götürmüş. Ben annemi hiç tanımadım. İçimde sürekli bir kor. Benim annem kim? Acaba anneme mi benziyorum, babama mı benziyorum? Beni kim doğurmuş çok merak ettim gerçekten. 'Annemi bulacağım' dedim, buldum da. Afyon’da yaşıyor, evlenmiş bir sürü de çocuğu olmuş ve bizi unutmuş. Beni görünce düştü bayıldı, bayılınca daha çok sinirlendim. Çünkü ben onun daha güçlü bir kadın olmasını isterdim. Aramızda gerçek anlamda hiçbir elektrik olmadı. Birazcık polyannacılık oynadık. Bana krep yaptı, bende kaldı, ben ona gittim, torunuyla tanıştı. Sanki hiçbir şey olmamış gibi... Neden şu an seninle görüşmüyorum? Sonra annem bana bizimle kalmak istediğini söyledi ama bir sürü çocuğu vardı ve ben bir kez daha çok kızdım anneme. Ee bu çocuklar ne olacak? Çünkü bu kez de diğer çocuklarını bırakacaktı. Ne kadar alışmış çocuk bırakmaya. O an benim için annem bitti. Çünkü annelik çok kutsal bir şey, verilmiş bir armağan ve çocuklarına sahip çıkacaksın. Net, sahip çıkmak zorundasın. Çıkmamışsın zaten bir sürü çocuk doğurmuşsun. Ama ben çok eksik kaldım. Okuda herkes özenle hazırlanmış beslenme çantasını açardı, pırıl pırıl. Nefret ederim haya o paket meyve sularından. Yuva çocuğu olduğumuz için bizim çok çirkin bir beslenme kutumuz vardı. Açmak hiç istemezdim çünkü her zaman çok utanırdım. Meyve suyum, paket kekim... Yaşadıklarımı nasıl silebilir benim annem, silemez ki. 42 yaşındayım, bendeki bu duyguyu kimse silemez. Çok güçlü bir kadınım, 'bazı şeyler büyüdükçe düzelir' dedim, düzelmedi, daha da büyüdü. Bizim için yapılacak hiçbir şey yok. Biz mağdur edilen çocuklarımız maalesef ve binlerceyiz.