SANATSIZ KALMIŞSAN

İyi ki sanat var! Bedenimizi gıdayla besleyebiliriz ama ruhumuzu sanatla besleyemezsek, asla tam olamayız. Hep bir eksik kalırız.

İster sözle, ister müzikle, isterse de resimle olsun, insan kendine bir ifade şekli bulmalı. Zihninin ürettiklerini artıya dönüştürmeli, bu üretimi başkalarıyla paylaşmanın hazzını yaşamalı. Tıpkı, ilk sergisini açan ressamın heyecanı, ilk şiir kitabı basılan şairin telaşı, ilk romanı yayınlanan yazarın sancısı gibi...

O zaman yaşamak ve yaratmak ister insan, ölmek yerine.

O zaman hayat vermek ister insan, öldürmek yerine.

Ya da sanatın izini sürmeli. Yazarın hayalinde yarattığı başka dünyalarda yolculuğa çıkmalı, şairin yandığı gibi yanmalı, hissetmeli aşk acısını. Müzisyenin bestelediği notalarla yükselmeli gökyüzüne. İşte belki o zaman tam olmaya, tamam olmaya biraz daha yaklaşır insan.

İşte bu noktada, bir hayal kuralım ve hayalimizde bir ülke olsun;

O ülke renklerden oluşsun. Farklı dillerden, dinlerden ve kültürlerden insanların hepsi aynı toprağı, vatan kabul etsin.

O ülkede; insan olmak, tüm değerlerin üzerinde kabul edilsin. Yaşama hakkı başka hiçbir hakla kıyaslanmasın.

Anayasası eşitlik üzerine yazılsın. Yasaya gerek duymaksızın, biri diğerinin varlığına saygı duysun.

Devletin öncelikli görevi eğitimde fırsat eşitliği olarak belirlensin, en fazla ödenek eğitime ayrılsın.

Üniversiteleri vebilimsel çalışmalarıyla dünya sıralamasında yer alsın. Bilim alanında yetişen gençleriyle insanlığın geleceğine değer katsın.

Sporcuları, elde ettiği başarılarla ülkesinin adını altın harflerle yazdırsın.

Kültür, sanat ve bilimde en büyük ödülleri alsın.

Vatandaşları, hayallerinin gerçek olabileceğine inansın.

“Ben” yerine “Biz” demenin en büyük güç olduğunu bireyleri idrak etsin.

İmkansız mı? Ütopya mı? Değil aslında. Öyleyse, neden olmasın?