LEYLA GEDiZ; DAiMA

Türk çağdaş sanatının en beğendiğim isimlerinden Leyla Gediz’in Karaköy’de açtığı kısacık sergisi, Karaköy’ü sevmek için bir neden daha oldu bana

2000’lerin başındaki ‘Genç Türk Çağdaş Sanatçılar’ ihtilalinin bugüne kalan, en başarılı isimlerinden biri, Leyla Gediz. Kendisi figüratif çalışmalarıyla sarsılmaz bir hayran kitlesi edinmişken, bununla yetinmeyip soyuta göz kırpmaya başlayışı, beni çok heyecanlandırıyor.
Beğendiğim sanatçılardan tam da bunu bekliyorum. Beklemediğim bir anda sağ kroşeyi çakmalarını. Gediz sadece sanatıyla değil, tutarlılığı ve vizyonerliğiyle de hayranlık duyduğum biri. Kendisi bir haftalığına Karaköy’de Kulüp Külah’ta bir pop-up sergi açtı. Ne yazık ki sonuna yetiştim, bu satırları yazarken sergi kapandı bile.
Mekân şahane. Bora Akıncıtürk sergisinde esasında club olan mekâna yaraşır, gümbür gümbür bir atmosfer vardı. Gediz’le birlikte Kulüp Külah sessizliğe, huzura bürünmüş. İstanbul’un bu yeşilin yanından geçmeyen sokağına pastoral bir dinginlik gelmiş. Mükemmel bir ışıklandırmanın altında sanatçının atölyesinden gelme masa, sandalye, frezyalar, hatta radyatör de burada! Yeşilin pes, ölgün tonları, taş rengi duvarlarda daha da öne çıkıyor. İlham kaynaklarının romantikliğiyse eserleri bir kat daha çok sevmeme neden oluyor.
Bir yandan dağları tepeleri katedip, bir yandan John Maus dinlerken çekilen, hepsi akan zamanın şahidi flu fotoğraflar. Bir de aşk var. Hepsi o ana teslim olmuş. İşte sanat böyle bir şey. Biz ‘siviller’ hayal ederiz, sanatçılarsa yapar! Onlar dışında kim o hep hatırlamak istediği ‘an’ı avucunun içinde tutmayı becerebilir ki?