KADERDE TRAPEZ YAPMAK DA VARMIŞ!
Dünyanın en önde gelen trapez okulunda, gökyüzünde salınmayı öğrendim. Medrano Sirki’nden teklif almam, an meselesi!
Hâlâ mı New York anıları demeyin! Dünyanın bir ucuna gidip trapezlerde salındığımı anlatmadan NY sayfasını kapatmayacağım! Başarabildiğim için burnumu Kaf Dağı’na erdiren bu atraksiyon, dünyanın önde gelen trapez okullarından biri olan New York Trapese School’da gerçekleşti. Ekipçe o gün spor giyinmemiz tavsiye edildiğinde “Herhalde Central Park’a yürüyüşe gidiyoruz” derken kendimizi bir garip binanın önünde buluverdik. İçeri girip neredeyse gökyüzüne konuşlanmış trapeze çıkayacağını anlayan ekibin dumurluğu, direkt yüzlere yansıdı, tabii! Eğitmenler, fit ve dimdik-gururlu duruşlarıyla hemen işin abc’sini anlatmaya soyundu... Da arzuladıkları motivasyonu görmeleri biraz zaman aldı.
Neyse, korkunun ecele faydası yok deyip önce yer antremanına geçtik. Dünya gerçeklerinden bihaberdar hoca “Barı tutun, ayaklarınızı havaya kaldırıp bardan geçirin” gibi ütopik talimatları verirken herkes ciddi mi diye birbirinin yüzüne bakıyordu. Ekibin atletik vücutlu, sportmen oymakbaşı Fem Güçlütürk serisini(!) tamamlayınca bu işin oluru olduğuna ikna olduk. Hocamız ısrarla yerde çalışmanın tepede olmaktan daha zor olduğunu söylüyordu. Öyle mi acaba?
Ben sporun kıyafeti güzel olanını severim. Güvenlik kordonunun bağlı olduğu kalın kemerin aslında şık olduğunu filan düşünürken trapeze çıkma sırası bana geldi. Ne yapmakta olduğumun dank ettiği an, o uyduruk merdivenden, dizlerimi çarpa çarpa gökyüzüne tırmandığımı farkettiğim andır! Aman da aman, hiç yükseklik korkum yok derken önce merdivende karnım karıncalanmaya başladı. Tepeden aşağı bakıp bizimkilerin boyutlarının küçüldüğünü farkettiğimde, ‘üç kuruşluk aklım yok’ diye düşünmeye başladım. Neyse, içimdeki asker, “komutları takip et, kafanı yorma” dedi de konsantrasyonuma kavuşabildim. Ayrıca ellerimi pudralarken kendimi Burt Lancaster-Gina Lollobrigida-Tony Curtis’li şahane film ‘Trapez’de zannettim.
Kuş kadar özgürTrapezin kendi içinde bir matematiği var. Komutları dinler ve hızlı harekete geçerseniz, oluyor! Ekibin gönüllülerinin tamamı, ayaklarını yükseklerde bir yerlerde bardan geçirip kuş gibi salınmayı başardı. Altınızda file olsa da, inanın, hafife alınacak bir başarı değil bu! Hepimiz hemfikiriz: Barı tutup kendini boşluğa bıraktığın anmış, esas olan. Hiç tanımadığın, müthiş bir hafiflik duygusu. Adrenalin hastalarının peşine düştükleri, tam da bu iç titremesi olsa gerek. Tabii, bir de dizlerinden bara asılı olduğun, yarım ay olup salındığın an var. İçinden orada kalmak, hayatta bu tecrübeyi tekrar yaşamak geçiyor.
Mehveş Evin çok haklı!
Nur Çintay da öyle! Cabbar iş kadını Sarah Jessica Parker’ın voleyi son kez vurma projesi olan Sex & The City serisi, kabak tadı vereli çok oldu. Yolun yarısını geçeli 10 yıl olmuş kadınların, biraz olsun ‘büyümüş’ olduğunu görmeyi tercih ederdik. Ne denli formda ve ince de olsanız yaşını başını almanın insanın ifadesine kattığı bir farklılık var. O yüzden cayır cayır kıyafetler giyip stiletto’larla salındı diye kimse 30 yaşına dönmüyor! Ayrıca stilist Patricia Field da iyiden iyiye keçileri kaçırmış; kıyafetler sakil ve zevksiz. Hiç dudak bükmeyin, sadece ben değil, dünya çapında moda otorileri de Field’ın sadece janjan tutkunu tribünlere oynadığını düşünüyor!
Bant 60’ıncı sayısını kutluyor!
Aylin Güngör ve J. Hakan Dedeoğlu, hayatta müzik zevkine en güvendiğim insanlardandır. İkisi “Yüzde 100 el yapımı bir müzik dergisi çıkaracağız” dediklerinde hem nihayet istedikleri gibi işler yapacaklar diye sevinmiş, hem de ‘yazık, yabancı dergi markaları bile didinirken bu çocuklar nasıl var olacak?’ diye de onlar adına endişelenmiştim. Boşunaymış... ‘Bant’ adlı dergileri, temmuz-ağustosta 60’ıncı sayısını çıkarıyor. Bu özel sayı için hem yeni yeteneklere, hem de daha önce Bant ile yolları kesişmemiş kimselerin işlerine yer vermek istiyorlarmış. “Her tür yaratıcı konu için başvuruları adresine bekliyoruz” diyorlar.