Esra Kazancıbaşı: Henüz bu vedalaşmayı yapabilecek gücüm yok!

Seni gökyüzüne aniden uğurlamak zorunda kaldığım o karanlık günün üzerinden bir yıldan fazla zaman geçti. Yas yolculuğumda terapistimin yardımıyla içim acıya acıya ölümün soğuk gerçeğini kabullenebildim ama eşyalarınla bir türlü vedalaşamıyorum sevgilim. Çünkü elime alacağım sana ait her bir parçanın, ruhumda büyük bir özlem kasırgası yaratacağını biliyorum. Aynı bugün olduğu gibi... İçimdeki çaresiz özlemle yine dolabını açtım. Belki kokun sinmiştir diye gömleklerini, yeleklerini kokladım uzun uzun. Sonra en sevdiğim parfümünün kokusunu içime çektim. Sanki yanımda sen varmış gibi bir hisse kapıldım bir an! Sonrası mı? Acı gerçekler... Sensizlik... Gözyaşları... İşte bu yüzden bu vedalaşmayı yapabilecek henüz gücüm yok. Boşalmış dolapların, çekmecelerin, sensizliğimi tokat gibi yüzüme vurmasına şu an hazır değilim...