Hayvan yemek normal mi? İnsan sahiden etobur mu? Birkaç tanesini korumam, milyonlarcasına yapılan vahşeti görmezden gelmemi affettirir mi?
Hayvanları severim. Kendimi bir hayvansever olarak görürüm. İlkokuldan itibaren evde bir köpekle büyüdüm: Orfe. (Ki rahmetli başlı başına ayrı bir yazı konusudur.) Üniversite okumak için gittiğim yabancı ülkede, ilk defa kendi evim olduğunda hemen bir kedi sahiplenmiştim: Esmer. Sonra da hep kedilerle yaşadım.
Küçüklüğümden beri sokaktaki her kedi-köpeği okşar, çapaklarını temizler, kenelerini ayıklarım. Gözleri hastaysa merhem sürerim. Burnu akıyor- sa, sümüğünü siler, ilaç veririm. Hayvanlarla ilgili hiçbir şeyden iğrenmem. (İnsanlar için aynısını söyleyemem.)
Yaklaşık 20 yıldır düzenli olarak sokaktakileri besliyorum. Kışın onlara evler yapıyor, hastalananları gücüm yettiğince tedavi ettirmeye çalışıyorum vs. vs.
Ama bu konularda kıyıda köşede yazmaya başlayınca, tabii bu okumayı ve araştırmayı da beraberinde getiriyor. Kendimi sorgular oldum, “Acaba gerçekten hayvansever miyim?” diye. Kedi, köpek kuş tamam da... Ya inekler, koyunlar, tavuklar, hindiler? Ya da fareler mesela? Tavşanlar?
Başka tarafa bakmak
Beslenme şeklimiz, doğru ya da yanlış, tamamen hayvanları sömürme ve öldürme üzerine kurulu. Biz doyalım, ısınalım, güzel olalım, genç, sağlıklı kalalım diye, kitleler halinde yok ediliyorlar.
Et işi yapan bir tanıdığımız vardı. Yanında çalışan ve işi kuzu kesmek olan adam şöyle demiş: “Hiç gözlerine bakmam. Baksam bir daha yapamam abi...” Düşünüyorum. Ben de öyle yapmıyor muyum? Başka tarafa bakıyorum. Yüzlerce, binlerce, milyonlarcasının ömürlerini kapalı alanlarda, akıl almaz işkencelere maruz kalarak geçirmesini, sonra belirli bir ağırlığa ulaştıklarında boğazlanmalarını, kan gölleri içinde daha çırpınırken parçalara ayrılmalarını görmüyorum. Görmek, bilmek, duymak istemiyorum.
Peki bakmaya dayanamadığımız şeye bünyemiz dayanabiliyor mu gerçekten? Hayvan yemek normal mi? İnsan sahiden etobur mu? 3-5’ini korumam, milyonlarcasına yapılan vahşeti görmezden gelmemi affettirir mi? Türler arası ayrımcılık kabul edilebilir mi? Sadece kedi-köpek beslemek mi hayvanseverlik?
Sosyal medya işe yarıyor
Bolluca Ormanları’ndaki toplu zehirleme vakasında, Bolu Barınağı’nda kar altında bırakılan köpeklerde Twitter’ın ne kadar işe yaradığını gördük. Birçok insan bu sayede kısa zamanda organize oldu ve gereken desteği verdi.
Yabancı basındaki bir haber de sosyal medyanın işe yaradığına bir kanıt. Patch adlı Jack Russel cinsi köpek, Dublin’de trenden atlıyor. Köpeği bulan İrlanda Demiryolları, hayvanın resmiyle birlikte Twitter’dan “Kayıp köpek” diye ilan geçiyor.
500 ‘retweet’ ve 32 dakika sonra, ilan köpeğin sahibine ulaşıyor.
Paşa da sahibine kavuştu
Bir başka sosyal medya mucizesi de bizde gerçekleşti. 4 Mart’ta İstanbul Etiler’de kaybolan Malamut Husky cinsi Paşa, yaklaşık 4 ay sonra, önceki gün Ankara’da Altındağ Barınağı’nda bulundu. Sahibi Serap Unzel, aylardır yılmadan Twitter ve internette kayıp ilanlarını paylaştı. Kendisini azminden dolayı tebrik ediyor, Paşa’ya da annesiyle uzun ve sağlıklı bir ömür diliyorum.
Ev arayanlar
Anneleri bir köpeğin saldırısı sonucu ölmüş. Dört kardeşler. Üç erkek, bir dişi. Acil yuva arıyorlar.
İletişim: İstanbul
0 533 257 05 68
Bu uzun tüylü kibar kız, yoğun trafik içinde perişan halde bulunmuş. Şimdi biraz daha sakin bir yerde ama hâlâ sokakta. Onun ailesi olmak ister misiniz?
İletişim:
0 505 290 96 19
* HAVA ÇOK SICAK. LÜTFEN KAPINIZIN ÖNÜNE 1 KAP TAZE SU KOYMAYI UNUTMAYIN!
* VE SİZ KOYMAYANLAR, O KAPLARI ÇÖP DİYE ATMAKTAN VAZGEÇİN!