BİR ŞEY ÇAĞIRIYOR BENİ
Bazen aklımda olmayan bir yere gidiyorum ya da geçmeyeceğim bir sokağa sapıyorum. Ve her seferinde karşıma kedi çıkıyor. Birkaç hafta önce gene aynı şey oldu
Bir cumartesi Cihangir’e gitmek üzere arabaya bindik annemle. Sigara almam gerekiyordu. Evin altındaki bakkaldan alırım genelde. Ama o gün “İlerdeki süpermarketten alayım” dedim. Adetim değildir halbuki sadece sigara için park yeri bul, kasa sırası bekle falan...
Durduk önünde. Park ettim. “Miğik miğik” bir ses. Duymamazlıktan geldik. Yaparız bazen. Ta ki annem ya da ben diğerimize “Duydun mu?” diyene dek. (Halbuki duyuyoruzdur ikimiz de. Ve biliriz başımıza gelecekleri...)
Herneyse markete girerken basamaklarda gördük kendisini. Minik, tekir-beyaz bir yavru. Kapıdaki çalışanlara sorduk “Annesi var. Dört kardeşler” dediler. Rahatladık... Aldım yavruyu yandaki yeşilliklere koydum annesinin yanına. Ama fark ettim ki ayağı yaralı. Markette kasadaki kızlardan biri “Ayağı sakat onun” dedi.
O zaman “Zaten Cihangir’e gidiyoruz. E Pıtış da orada. Gitmişken götürelim” diye düşündük. Hemen bir karton kutu bulundu içeriden. Geldik Pıtış’a. Röntgen vs. Meğer hem kalça kırıkmış hem de arka sağ bacak. “Bacak kaynasın, kalçanın durumuna göre bakarız” dendi. Bıraktık orada.
10 günden fazla veterinerde kaldı. Minik bacak sarılı. Suratında zavallı bir ifade. Koca kutuda bir başına.
Bacaktaki sargı çıkınca eve geldi tabii. Kalçanın durumu meçhul. Doktorlar çok hareket etmemesini söyledi.
İlk gün saklandı, evdekilere tısladı. İkinci gün biraz rahatladı. Sonra baktım koşabiliyor. Hatta tırmanıp atlıyor. Derken evdeki büyük kedileri (ki benimkiler gerçekten iridir) önüne katıp oynamaya başladı. Şimdiyse tam sapıtmış halde. Sürekli nereye atlasam diye bakınıyor. 45 dakika boyunca koltuk, koltuğun kolu, koltuğun sırtı, sonra tekrar minderi zıplayarak dönüyor. Oyuncakları evin dört bir yanına dağıtıyor. Önceki gün geçen yılbaşından kalma çam ağacını keşfetmiş. Ona tırmandı. Dalında yatıyor. Ağacın boyu 1 metre falan ama. Oradan aşağıdakilerin kafasına vuruyor. (Daha önce hiçbirinin aklına gelmemişti). Son numarasıysa perdeden yukarı tırmanmak. Tavana kadar. (Bu arada kalçadaki kırık kaynadı sanırım.)
Yavru kedi mutluluk sebebi
İşin acayibi her gelen öncekinden yaramaz çıkıyor. Hani artık evde yapılacak, çıkılacak yer kalmadı derken yeni bir şey buluyor. Ama izlemesi çok eğlenceli. İnternetteki kedi videolarını canlı izliyorum resmen. Hayvanla yaşamak zaten muhteşem ama yavru kedi gerçek bir mutluluk sebebi. O yüzden bir şey sizi de çağırır karşınıza böyle bir şey çıkarırsa sakın arkanızı dönmeyin.
iHBAR HATTI
* Bakırköy Devlet Hastanesi bahçesindeki köpeklerin İstanbul Büyükşehir Belediyesi tarafından toplanıp ormanlara bırakıldığına dair söylentiler dolanıyor. Köpekler yok. Akibetlerini öğrenmek istiyoruz.
* Beykoz ilçesindeki kısırlaştırılmış, aşılı, insanlar tarafından bakılan köpekler de toplu halde yok olmaya başlamış. Temizliğe Anadolu Hisarında Spor Akademisi’nin karşısındaki 21 köpekle başlamışlar. Derken Kanlıca, Çubuklu, Beykoz Merkez, Kavacık ve son olarak Kaymak Donduran’ın köpekleri ortadan kaybolmuş.
* Ümraniye’deki IMES Sanayi Sitesi’nde de başıboş köpekleri toplayacağız diye pankart asmışlar.
Bir tür seçim hazırlığı mı, insan merak ediyor.