Ve Arap dünyası yanıyor...
Yani İslam coğrafyası...
Yedi düvelin içine girip yakıp yıktığı kentlerde sayısını bilemediğimiz kadar dokunulmuş hayat hikâyesi yazılıyor.
“Bir büyük boşlukta büyüyen büyü”ymüş gibi izleniyor savaşlardaki katliamlar... Ve kimsenin umurunda bile değil.
Yaşadığımız çağın Hitler’i kim veya kimler biliyor muyuz?
Asla!
***
Ateş düştüğü yeri yakarmış!
Uzağında keyifle dolaşanlar, anlayamaz yangınlarda kaybolup gidenlerin acısını.
Ve hele de sözlerin bittiği yerlerde gezinenler!
***
“Dallarımı kırdılar” türküsüyle yüreğindeki yaralarını saranları anlamadıkça bütün “Ağaçlar ayakta ölür” gerçeğindeki trajedi devam edecek. Bilmeliyiz ki en tehlikeli taş pirincin içine karışan beyaz taştır!
***
O güzel dost diyordu ki:
Her kale içeriden yıkılır!
Ben de diyordum ki:
İçeride-kilerini bulamıyorsak ya da biliyor da susuyorsak, yıkılmayı da hak etmişiz!
***
Bize kimsenin düşman olmasına gerek yok!
Bin yıldan beri o rolü başkalarının oynamasına fırsat dahi vermiyoruz...
16 devleti de böyle batırmışız...
“Bu ülke hiçbir zaman kendi gerçekleriyle yüz yüze gelmekten hoşlanmadı” diyorlar ama herkes gerçeklerle yüzleşmekten kaçıyor.
Kendine dahi yalan söylemeyi başaran ve kendini inandıranların pişmanlığı sadece mağlup olduğunda gün ışığına çıkıyor.
“Ne sinsi talanların üstüne gidilmesinden hoşlandı, ne iri yalanların üstüne gidilmesinden...” diyenlere inat; kör, sağır ve lal olmayı tercih etmişiz.
Ve değişen çağların sürekli dışında kalışımız bu yüzden.
