ABD’li yarbay
Zihnimde lego parçaları gibi uçuşan eylemler, söylemler, tavırlar...
Bunları bir araya getirerek büyük fotoğrafa varmaya çalışıyorum.
İşte onlardan ikisi...
1. Körfez Savaşı sırasında Suudi Arabistan’dayım ABD kumanda merkezi olarak kullanılan otelin bir odasında dinlediklerim dehşet verici.
Amerikalı yarbay duvardaki harita üzerinde Türkiye’nin Güneydoğusu’nu ve Kuzey Irak’ı işaret ediyor.
Avucunu o coğrafyada dolaştırırken şöyle diyor:
‘Savaş bitecek. Amerika Irak’tan çıkacak. Giderken silahlarının büyük bölümünü bırakacak.
Bunlar içinde ağır silahlar, roketler de olacak.
Yöredeki Kürtler bu silahları alacaklar ve Türkiye’ye karşı kullanacaklar.
Toprak isteyecekler.
Türkiye, ya istedikleri toprağı verecek ya da vermeyecek ve savaşacak.’
Yarbay iyi derecede Türkçe konuşarak anlatıyor bunları.
Kulaklarıma inanamıyorum.
“Ya NATO ortaklığı ya ülkelerimiz arasındaki dostluk” diye soruyorum oralı olmuyor.
Gene de bunun “Amerikalı yarbayın kendi fantezisi” olabileceğini düşünüyorum.
Ama...
Birkaç dakika sonra bir başka odada gene Amerikalı bir rütbeliden aynı şeyleri dinliyorum.
Bunun “bir mesaj olabileceğini” düşünüyorum.
Çünkü bu randevuyu bana ilk Dışişleri Bakanı ve o zamanki Suudi Arabistan Büyükelçimiz Yaşar Yakış oradaki ABD Büyükelçisi ile konuşarak sağlamıştı.
ABD Büyükelçisi, ABD komutanıyla temasa geçmiş ve bu iki rütbeli subay tarafından verilecek kişisel brifing için davet edilmiştim.
Dönemin ABD Başkanı Bush Bağdat’a girmedi, Kuzey Irak senaryosunun uygulanma olanağı kalmadı.
Ama...
1991’de dinlediğim o senaryonun 2010 Türkiyesi’nde sahnelendiği kuşkusundayım.
PKK o roketatarları, uzun namlulu ağır silahları, dockaları, tonlarca patlayıcıyı nasıl elde etmekte.
50-100 kişilik gruplar halinde askeri üstlere, karakollara saldıracak cesareti nereden alıyor?
Pınarcık katliamında ölenler mezarları başında anılırken...
ULUS DEVLET VE DİN
PKK’nın mezraları, köyleri bastığı yıllarda Turgut Özal Başbakan’dı...
Kol kadar bebekler, çocuklar, kadınlar, yaşlılar dahil 23 kişiyi öldürmüşler.
“Biz derelerden çamurlu su içiyoruz, sizin evlerinizde buzdolaplarınız var” deyip buzdolaplarını bile kurşunlamışlar.
Özal helikopterle köye gidiyor Yavuz Donat ve ben de kiraladığımız bir araçla...
Köyün sınırına vardığımızda asker durduruyor “izin yok” diyor.
Buna karşılık özel kuvvetlerden bir polis şefi “bugün sıkı yönetim kalktı yetkiler olağanüstü hale devredildi, gazeteci beyleri biz götürüyoruz” cevabını veriyor.
Biniyoruz araçlarına.
100-150 metre sonra direksiyondaki polis “amirim taze toprak” diye uyarıyor.
“Devam et” talimatı üzerine polis “kendimiz için değil konuklarımızın yaşamı için söyledim” diye izah edince “taze toprağın mayın döşendiği” anlamına geldiğini öğreniyoruz.
Birkaç yüz metre daha taze toprak tümseklerini aracın ortasına alarak çok yavaş ilerliyoruz.
Yavuz’a bakıyorum yüzünde iğne ucu kadar ter zerreleri 15-20 saniyede irileşiyor, nohut büyüklüğünde patır patır dökülüyor.
Söylediğine göre ben de aynı görüntüdeymişim.
Ölümle burun buruna gelmek böyle bir şey işte.
Tekerleğin her dönüş hareketi yaşamı noktalayacak bir patlama kâbusu...
Aradan yıllar geçecek ve beni Bekaa’daki Abdullah Öcalan’a götürecek olan PKK’nın milisinden o günü dinleyeceğimi nerden bilirdim.
Adı Oktay’dı.
Bizim aracı gözlüyorlarmış.
Uzaktan kumandayla mayını patlatmışlar.
Aralarında “yazık oldu gazetecilere” diye konuşmuşlar.
Meğer o zaman polisin kullanmakta olduğu beyaz minibüsün eşi olan bir başka beyaz minibüsü uçurmuşlar.
Onları da görmüştük.
Bunun üzerine araçtan inmiş yolun kenarındaki düzlüğe geçmiş köye yürüyerek gitmiştik.
Bu olaydan sonra Turgut Özal’la bir söyleşimizde şu ifadesini hatırlıyorum:
“Maalesef tam bir ulus devlet olamadı. Bölgede birleştirici olarak din hâlâ önemli...”
Aradan 20 yıl geçti yörede hâlâ aynı siyaset formülü geçerliliğini sürdürüyor.
Sandıklarda oyların dağılımı Kürt ulusalcılığı ve cemaatler-tarikatlar eksenlerinde oluşuyor.
