Gerçekte saygın olması gereken siyaset, onun bunun maşası konumundaki kifayetsiz muhterisler eliyle kirletilmektedir.
Demokrasilerin olmazsa olmazı, halkla bütünleşmektir. Halka tepeden bakan ve halka rağmen iş gören siyasetçi, söylem ve eylemleriyle samimi olmayıp riyakârdır. Bu durum ise, adam yerine konulmayan ve tepeden bakılan o halkın gözünden asla kaçmaz. Halk ise, bunun gereğini, çaktırmadan veya çaktırarak, er ya da geç ama mutlaka yapar!
Sandıkta beklediği karşılığı göremeyen kifayetsizler, büsbütün deliye dönerler ve “kendilerini anlayamayan(!)” bu halkı cezalandırmaya yönelirler. “Göbeğini kaşıyan adamlar ve onların seçtiklerinden ne olur?” diyerek, hakaretleriyle teselli bulmaya çalışır ve intikam hedeflerine, milletin değerlerini ve seçtiklerini koyarlar.
Kirli siyasetçinin biricik sermayesi envaiçeşit yalanlar ve iftiralardır. Akılları sıra ne kadar çok yalan söyleyip, iftiralar atarlarsa, siyasette o kadar başarılı olacaklarına ve rakiplerini o nispette itibarsızlaştıracaklarına inanırlar.
Müzmin muhalefeti şiar edinen mahut siyasetçi, iktidarı aklının ucundan bile geçirmediği için (sırtında yumurta küfesi taşımadığından) hıncını, ortamı germekten, kaos oluşturmaktan ve mevcut iktidarı yıkmaktan alır.
Sürekli muhalefet hali, mahut kişilerin asabını bozmuş; negatifleşen kişilikleriyle ne kendileri rahat eder ve ne de etraflarına huzur verirler.
Müspet gözükmek korkusuyla sürekli çatık kaşlı ve asık suratlıdırlar. Zira güler yüzlü olurlarsa, halk, gidişattan memnun olduklarını zannedebilir ve rakiplerine prim verebilir!
Kendilerini beğenme halleri, yoksulun kibri gibi olup, her türlü iyiliğe manidir. Kötülükten zevk ala ala iyiliği unutmuş, iyilik gördüklerinde de şeytan çarpmış gibi olurlar!
Bu denli çarpılmanın sonucunda da seçim bildirgelerinde ve seçim nutuklarında yapmak yerine yıkmayı vaat ederler.
Attıkları çamurların izleri üzerinde yaşarlar; dürüst ve namuslu insanlarda kalan o izler kalınlaştıkça bunların yaşam kaliteleri artar. Yegâne esin kaynakları yalan rüzgârlarıdır. Kendilerinin estirdiği bu rüzgârla yine kendileri zevk alırlar.
Müzminleşen (iktidar ümidi taşımayan) muhalefet için demokrasi, kendileri kazandıklarında vardır; kaybettiklerinde ise
diktatörlük gelmiştir.
Kirli siyasetçiye göre, kendilerinden olmayan iktidarları her hal ve şartta uzaklaştırmak ve gerekirse bu uğurda darbe yapmak; yapılan darbeleri desteklemek meşrudur.
Dünya demokrasi tarihinde eşine rastlanmayan bu denli bir muhalefeti, yalnızca ’”kurgulanmış oryantal” demokrasilerde görebilirsiniz!
Ne yazık ki aynı muhalefet anlayışı, daha ilk günden beri bizim demokrasimize de dayatıldı!
Ne dersiniz; başarılı
oldular mı?
