Abbas Güçlü

Hayatımıza hemen her dönemde yeni kavramlar giriyor.

Son yılların en dikkat çekeni kavramlarından biri de “mesleksizlik.”

Diploma ile meslek sahibi olunacağını sandık, yanılgıların en büyüğünü yaşadık. Ülkemizin dört bir yanını üniversitelerle donattık, diplomalı sayısı artıkça, üretimin ve kalitenin de artacağını, işsizliğin yok olacağını, ülkemizin hızla kalkınacağını düşündük. Tam tersi oldu.

10 milyona yakın üniversite mezunumuz ya işsiz ya da öğrenim gördüğü alanla hiç ilgisi olmayan işlerde çalışıyor!

Tarım ve turizm ülkesiyiz ama meslek liseleri içerisinde en azı onlar.

Sanayide ileri teknolojiyi yakalamaya çalışıyoruz ama meslek liselerimizin çoğu çağın çok gerisinde.

En vahimi de meslek liselerinde meslek adamı yetiştirme yerine öğrencilerini üniversitelere yönlendirdik. İyilik yapıyoruz derken mutsuzluğun en büyüğünü yaşattık. Teknik eleman olarak kalsalar rahatlıkla iş bulabilecekken üniversite sınavlarında perişan oldular, hiç istemedikleri bölümlere

Eğitim sistemimizde ciddi sıkıntılar olduğunu dile getirmeyen yok gibi. Bayram sonrasında iktidar kanadında bu konuda önemli adımların atılacağı konuşuluyor. Peki ya muhalefet? 

Eğitim konusunu zerre kadar gündemlerine aldılar mı? 

Hangi konuda ne düşünüyorlar bileniniz var mı? 

Bir ara “Gölge Kabine” atanmıştı, varlığından haberdar olanı, attığı bir adımı göreniniz oldu mu? 

Ha bir de Cumhurbaşkanlığı Eğitim ve Öğretim Politikaları Kurulu vardı. Onlar da var mı yok mu belli değil. 

Elbette kabahatli aramıyoruz ama dağ gibi bekleyen sorunlar var ve bayram sonrasında hepsiyle yeniden yüzleşeceğiz, çözüm bekleyeceğiz. 

Ne olur artık top taca atılmasın. 

Seçimdi, bayramdı, kıştı hepsi geride kaldı. 

Nerede o eski bayramlar diyeceğiz, yine öf, pöf çekenler olacaktır.

Kim ne derse desin, kim ne düşünürse düşünsün, pek çok şey gibi eski bayramların da artık tadı tuzu yok.

Çok yıllar önce tüm negatif enerjiler bayram öncesinde bırakılır, bayram coşkusu yediden yetmişe coşkuyla kutlanır, bayram sonrasında da “Nerede kalmıştık?” diye yola devam edilirdi.

Hem milli hem de manevi bayramların dokunulmazlıkları vardı ve her şeyin üzerinde olurlardı.

Peki ne oldu da bu hale geldik, bayram eşittir tatil oldu?

Bayram öncesi, bayram sonrası kavramlarının yerini tatil öncesi, tatil sonrası kavramlar aldı?

“Değişmeyen ne kaldı ki?” diyenler mutlaka olacaktır.

Örneğin biz eski biz miyiz?

Eğitimde ne zamandır değişim rüzgârı esiyor. 

Görünen o ki bayram sonrasına ötelendi. 

Değişim denilince kimileri aklına hemen kadro değişikliği geliyor ama asıl önemli olan mantalite! 

Bakış açısı, mantalite, beklentiler, memnuniyet, liyakat, atama ve en önemlisi de ülkeye, millete ve öğrenciye getirisi, götürüsü!.. 

Bilgi odaklı eğitimden, yetkinlik odaklı eğitime geçilecek mi yoksa bozuk plak gibi sınav odaklı eğitime sık sıkı sarılmaya devam mı edeceğiz? 

Değişim söz konusu ise şimdi değil de ne zaman? 

Ne olur artık birileri bu sorunun cevabını versin de yarattığı stres sona ersin!.. 

Değişim var mı yok mu? Olacaksa ne zaman? Atama takvimi, proje okullar, mülakat, kadro sayısı ne olacak? 

Hemen her konuda politika geliştirmek zorundayız.

Örneğin eğitim, bilim ve teknoloji, tarım, savunma, ekonomi, iklim değişikliği…

Eskiden önce ana başlıklar belirlenir, sonra altı doldurulurdu.

Günümüzde ise alt başlıklar çok daha önemli hale geldi!

Örneğin geleceğe damga vuracak olan yapay zekâyı hangi ana başlık altında göreceğiz?

Bilim ve teknolojide mi yoksa hayatın her alanında mı?

Evet bilim ve teknoloji ürünü ama uygulama alanları yaşamın her anına damga vuracak.

Onunla da kalmayıp binlerce yıllık gelenekleri, düşünce ve üretimi, yasaları ve en önemlisi de insani değerlerimizi sorgular hale geleceğiz.

Aylardır hatta yıllardır seçimle yatıp seçimle kalktık.

En acil meseleleri bile hep öteledik. Gündemin ilk sırasında hep seçim vardı.

Halkı nasıl mutlu ederize değil, seçimi nasıl kazanırıza odaklandık.

Ve artık o günler, en demokratik ülkeleri bile kıskandıracak bir olgunlukla geçen seçim yarışıyla geride kaldı.

Şimdi iş zamanı.

Halkımız sandıkta öylesine bir siyasi denge kurdu ki iktidarıyla, muhalefetiyle hiç ama hiç kimsenin artık tembellik yapma lüksü yok!

Ülke yönetimini iktidara, yerel yönetimleri de muhalefete verdi.

Bir sonraki seçimin kazananı, önümüzdeki bu süreci en iyi değerlendiren olacaktır.

Oy kullanmak, en temel vatandaşlık görevlerinden biridir. Tıpkı Milli ve manevi değerlere sahip çıkmak, vergi vermek, yasalara uymak gibi... 

Rahmetli Demirel “Ortada sandık varsa gerisi teferruattır. Su akar yolunu bulur” derdi. 

Çevremizdeki bazı ülkelere bakınca bu sözlerin ne kadar önemli olduğunu daha iyi anlıyoruz. 

Cumhuriyete, demokrasiye, sandığa geç kavuşsak da onu sevdik, bağrımıza bastık, her seçimde sandığa koşa koşa gittik. 

Eminiz ki bugün yine öyle olacaktır. Olmalı da... 

Özgür irade 

Seçimlerde en yakınlarımız da olsa seçmeni özgür iradesiyle, vicdanıyla baş başa bırakmak gerekir. 

Demokrasinin güzelliği de burada. 

Ağzımız açıldığında statükoya, vesayete karşı çıkmayanımız yok gibi.

Hemen her konuda çok şey değişti, çağ değişti ama bizim ezber ve sınav odaklı eğitim sistemimiz hâlâ aynı.

Değişeceğe de hiç benzemiyor.

Son 100 yıldaki bilimsel ve teknolojik gelişmeler, son 1000 yıldan daha fazla.

Onun getirdiği sosyoekonomik değişiklikler de inanılmaz boyutlarda.

Peki, bu süreçte eğitimdeki binlerce yıllık gelenek, bu değişime ayak uydurabildi mi? Evet demek abartılı olur. Dün ne ise bugün de aynen o. Ne sistem değişti ne de sorunlar…

Eğitim ve öğretim iki ayaklı bir süreçtir.

Günümüzde bilgiye ulaşmak öylesine kolay ve hızlı hale geldi ki, okullar, kitaplar, öğretmenler öğrencilerin gözünde “yavaş” ve “yetersiz” kaldı.