Geçen hafta perşembe günü oradan araçla geçiyorduk...
Arka koltukta oturmuş, Beşiktaş stadyumuna bakıyordum yani “Beleş Tepe” dedikleri yerde.
Beşiktaş yöneticisi olduğum dönemde tepenin adını öğrenmiş ve gülüp geçmiştim... Ve o gün o tepede altı yedi kişinin yoldaki lüks araçların camlarını sildiğini ve sürücülere adeta musallat olduklarını gördüm. Özellikle de bayan sürücülere karşı alabildiğince saygısız davranmaktaydılar.
Yaşları küçük olan cam siliciler fazla dikkatimi çekmezdi ama bu defa büyük olduklarını görünce şüphelendim ve sanki kötü bir şeylerin olabileceğini hissettim.
Elindeki cam sil ile araçların ön camlarını temizlemek yerine daha da kirletiyor ve para alamadıkları araç sürücülerine ettikleri dualar bir anda bedduaya dönüşüyor ve daha da ötesi küfrediyorlardı...
Aynı noktada birkaç defa daha tesadüf etmiştim bu çirkin tabloya.
***
O gün cam silici gibi olanların duruşundan endişelendim ve yüzlerine baktım, çünkü normal insanlar gibi değillerdi.
Ve 155’i aradım... Kendimi tanıttım, şikâyetimi ilettim...
Polis memuru, ekiplerin bunlardan bıkıp usandığını, sürekli kovduklarını ve beş dakika sonra yine geldiklerini söyleyince bende dayanamayıp kızdım ve dedim ki;
- Bir tane canlı bomba gelip burada bir pim çekse kimsenin haberi olmayacak!
Polis memuru kızgınlığımı anlayışla karşıladı ve hemen bölgedeki ekiplere durumu ileteceğini söyledi.
***
Ve kalleş saldırıyı haber alır almaz ve bir de yerini de öğrenir öğrenmez perişan olduk... Aklım o günkü polisle yaptığım telefon konuşmasına gitti.
Aracımı kullanan Göksel’e durumu sabah hatırlattığımda saldırının aynı yerde gerçekleştiğini söyleyince bu defa ağlayıp geçtim...
Bu kentte artık nerede bir yanlış ve gariplik görürsek polisi uyaralım diyorum.
Üzülüyoruz, ağlıyoruz...
Artık, Beleş Tepe değil Şehitler Tepesi diye adı değiştirilmiş. Her geçerken dua etmeyi unutmayalım...
Birlik ve beraberlik içerisinde bu zor günleri atlatacağımıza inanıyorum. Kimsenin bu inancını kaybetmesini istemiyorum.
